Vakit gece yarısına beş kala Telefonum umulmadık şekilde çalıyor Beklenmedik hadise Ve ben mücellanın sayfalarını kapatıp Karşılık veriyorum uzaktaki kadim dostun sesine Kütükten türemiş bir masanın iki yanında Eski zamanlardan kalma bir dost ile Muhabbet ediyoruz Aklımda bir düşünce Ve ben ne ileri ne geri gidebiliyorum Dilimde Cebeciden hatıra Bir iki mısra şiir Kulaklarım da o her vakit güzel çalan Türküden bir ezgi Ne sözlerini duyabiliyorum ne ezgisini Farkındayım aklım başka çöllerde Bir fincan kahve koyuyor önüme Porselene bir öpücük misali konduruyorum dudaklarımı Ve o acı kahveden ikimizin yerine de yudumluyorum Kana kana içiyorum, bilmiyorsun içimde susuzluğun Bir kaç sahife ilişiyor gözüme Attiladan kalan bir kaç söz Hiç çıkmamış gibi aklımdan adeta Zihnime kazıyorum bir muştu gibi 'Ben sana mecburum,sen yoksun Ben sana mecburum, bilemezsin.' Ufuklarım kararmış, vakit Zühre vaktidir Bilmiyorum nasıl anlatsam Hangi kelam kâfi gelir beni