Y U S U F K. D U R A N

Turuncu Şehir kaybolmak var sokaklarında sokakların ölüm gibi dolanmak gerek eteklerine eteklerin umut gibi ve sen Turuncu Şehir aşkın miladısın ve sen karanlık bir kuyunun olmayan ucu bucağısın üşümek donmak ölmek gerek yüreğinde senin sen deryaları giyotine götüren cellat misali masum Sen Turuncu Şehir sen bir fincan kahve kadarsın hatrın bir ömür boyu sürecek biliyorsun yalnız bir anlık gafletten öteye geçemezsin Ve Turuncu Şehir sen yalnızlığın tek durağısın gözyaşı kuyusunun yegane sahibi Sen Turuncu Şehir sen sokakların kirli güneş ışığı gibi gitmez mi o sokakların yansıdığı bulutlar tependen ve yok mudur vuslat senin kanunlarında arafta mı kaybolur bütün sevgililerin senin Sen Turuncu Şehir sen bırak çekip gideyim topraklarından ceketimi dahi bırakayım sana tutunamayacağım daha fazla sokak lambalarına Turuncu Şehir sen bırak gideyim boğazlarım düğüm düğüm olmadan kitaplarım kitaplarım ve şiirlerim zümrüt bir ankanın tüyünden çaldığım

Ben kendi kaderimi bekliyorum. Umulmadık bir şekilde Köşe başında karşılaşmamızı. Kitaplarının düşüşünü hatırlamak istiyorum, çarpıştığımızda Ama biliyorum ki hep karşı kaldırımdan geçeceksin Beni görmeyecek, bana çarpmayacaksın Ve tatlı bir bahar esintisi gibi gitmeyeceksin Hayale dokunan bir umut Varlığın gerçek bir mücella Ben seni, sende ki  bu tılsımı merak ediyorum Aklım ve fikrim, hep sana Sözlerim ve sesim sen duy diye Karşı konulmaz gerçekliğin Düşüncesi dahi varlığının Ummanın orta yeridir yüreğime İçimde kalan umudun Varlığına koşma çabam Geleceğim sana, imkan vermeseler dahi bana Ben kendi kaderimi, sana sunmaya geleceğim.

Farkındayım ne kadar da tuhaf. Çıkılmaz bir paradoks haline alıyor günden güne. Ben burada seni düşünerek geçirdiğim vakitlerde, kendi kaderimi, boşa harcıyorum. Kendi zamanımı. Günden güne atarak, saatten saate atlıyorum. Bekliyorum, öylece bekliyorum. Geçen zamanın uğultusunu dahi duyuyorum bazen. Ben sana geçmek kalmak istemiyorum.