Hep bir yerlerde kalmak istemiştim ama hayatın bu noktasında değil. takılıp kalmak, çaresiz... Bende sevdim diyebiliyorum ancak kendi kendime. İşin aslı öyle olmamalıydı, ben, seviyorum, diyebilmeliydim derin bir nefes alarak. zamanımız mı geçti demeliyim? hayır, fazla klişe oluyor. Aslına bakarsan tam zamanındayım, her şeye, Yitik umutlar beslemekten yorulmuş bir zihne sahibim. Hayal kurmak artık eskisi kadar mutlu etmiyor hücrelerimi. Oysa eskiden kurduğum hayalin içinde yaşardım, birileri gelip dağıtana kadar. Hep olmak istediğim kişiydim, yanımda olmasını istediklerimle beraber. Şimdi, şu yağan yağmura inat sokağın tam ortasında dizleri üstüne çökmüş, gözlerini bulutlara dikmiş bir meçhulum. Yorgun, sanki hiç bir şeye harcayacak enerjisi ve zamanı kalmamış gibi yorgun. Bildiğim bir şey var: Yağmur hala yağıyor, güneş de öyle her gün doğuyor mevsimlere aldırmadan. Rüzgar hala esebiliyorsa eğer, veyahut her şeyin dışında, nefes alabiliyorsam, kalbim atıyorsa bir umut hala var.